เขียนเรื่องสั้นจากภาพโปสการ์ด
1
ภาพสุดท้ายที่จำได้ ก่อนที่ผมจะลืมตาขึ้นมาที่ริมถนนที่วางเปล่าสุดลูกหูลูกตานี้คือ ภาพวิวข้างหน้าต่างรถที่ผมต้องมองผ่านกรงออกไป มันพล่าๆ เลือนๆ แต่จำได้ว่ามันเป็นภาพแสงของตึกในเมืองที่ค่อยๆ หายไป จนกลายเป็นแค่เงาต้นไม้ข้างทางที่ผ่านไปทีละต้น ทีละต้น ก่อนที่ผมจะงีบหลับไป จำได้ว่าข้างทางไม่เหลือต้นไม้แล้วมีแค่เส้นขอบฟ้าที่นิ่งและทอดยาว…..
2
ใครวะพากูมาทิ้งไว้ข้างทางแบบนี้ แม่มเล่นทีเผลอซะด้วย พอออกจากศาลเล่นเอาผ้าคลุมหัวจับขึ้นรถมา เท่าที่นั่งคำนวนเวลาตั้งแต่รถขับออกจากเมืองมาก็น่าจะ 12 ชั่วโมงได้มั้ง ถ้าเวลาขับรถประมาณนั้น กูไว้ไอ้ข้างๆ ทางนี่ มันต้องเป็น Zero Zone แน่ๆ แหม แค่ ฐานปลอมแปลง ID Card โกงอายุ เข้าไปทำงานในสื่อของรัฐบาล เล่นกูซะยังกับฆ่าคนตาย
แล้วนั่นไง ไอ้ที่เค้าบอกว่าโทษที่ Zero Zone มันโหดยิ่งกว่าติดคุก เพราะมันใช้เทคโนโลยีอะไรไม่รู้ สร้างตัวเราอีกคนขึ้นมา และมันก็ตั้งกติกาว่า ให้ไอ้เราทั้ง 2 คน ต้องเดินทางกลับเมือง ถ้ากลับถึงก็จะได้อิสรภาพคืน อ่า และไอ้งั่งที่กูต้องเดินทางด้วยก็เพิ่งงัวเงียตื่นขึ้นมานั่นไง….
1
ยิ่งอายุมากขึ้น ความผิดพลาดมันก็ร้ายแรงขึ้น แค่เราอยากทำงานเป็นครีเอทีฟในสื่อของรัฐบาลแค่แก้อายุใน ID Card จาก 42 เป็น 29 และก็พยายามเข้าฟิตเนสกับลงทุนทำศัลยกรรมนิดหน่อยให้หน้าเด็กลง กลายเป็นว่ามาโดนจับได้เพราะมีคนไปรื้อดูภาพที่เราไปเที่ยวใน Facebook และฝ่ายสืบสวนแจ้งว่าเราไปเที่ยวหลายที่เกินกว่าเด็กอายุ 29 จะไปได้ แหมดูถูกเด็กกันจัง การมาตื่นข้างทางแบบนี้ ตรงกับที่อ่านมาเรื่องโทษของคดีนี้ ที่ว่าเราจะต้องมาที่ Zero Zone แล้วต้องเดินทางกลับเข้าเมือง พร้อมกับตัวเอง ….ที่ตอนนี้ผมมองเห็นเค้าละ และเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าตัวเอง2 คน ที่ว่า ยังต้องใส่ชุดเหมือนกันด้วย ใส่หมวกดำ แจ๊กเกตดำ
“ใครเป็นสไตลิสต์ให้ เรากันนะ “
2 “เฮ้ ย พ่อกวี นั่งเหม่อแบบนี้เมื่อไหร่จะได้เข้าเมืองครับพี่”
1 “โทษทีนั่งทบทวนว่าเรามาโผล่ที่นี่ได้ไง”
2 “ไม่น่างง ตั้งแต่โดนสอบสวนกูก็คิดภาพนี้ไว้ในใจแล้ว ปะ ได้เวลาเดินทาง”l
1 “คิดว่าคนอื่นๆ ที่โดนแบบเรา เค้าจะได้ใส่ชุดดำ ใส่หมวกดำ แบบนี้รึเปล่า”l
2 “จะไปรู้เรอะ เดินไปคงเจอมั้ง และชุดแบบนี้ไม่ใช่เหรอที่เอ็งอยากใส่ทุกวันแทนสูทเวลาไปทำงาน”
1 “เออแฮะ สไตล์ลิสต์คดีนี้มันเข้าท่าแฮะ”
2 “……”
2 “นั่นไงหลงประเด็นอีกละ มึงคิดรึยังว่าเราจะต้องเดินไปไกลแค่ไหนและชุดแบบไหนเค้าถึงจะให้ใส่เข้าเมือง คิดไหมเราต้องเจออะไรข้างหน้าและมึงกับกูใครจะรอดเข้าไป”
1 “ขึ้นอยู่ว่าเราจะกลับเข้าไปชุดไหน และอยู่ที่เราอยากกลับไปเป็นอะไร และใครจะรอดระหว่างเรา?
จบ intro chapter
___________________
บันทึกท้ายการบ้าน นี่เป็นการบ้านที่พี่แหม่มให้โปสการ์ดมา 1 ใบ ทุกคนในคลาได้ไม่เหมือนกัน แล้วให้แต่ละคนคิดพล็อตเขียนเรื่องสั้น เท่าที่จินตนาการออกมาได้ ของผมไม่รู้ตอนนั้นคิดอะไรอยู่จึงเล่าออกมาในรูปแบบนี้
พี่แหม่ม ให้ความเห็นสั้นๆ มาทางอีเมลว่า
ดีค่ะ แต่ มันเหมือนบทเปิดนะคะ ยังไม่จบ ไปได้อีก เหมือนแบบตัวเรื่องน่าจะไปอยู่ตอนต้องอยู่กับตัวเองอีกคน ปะ สาระไม่เกี่ยวกับเจอตัวเอง คือมันพูดจาประหนึ่งรู้อยู่แล้วว่าอะไรต้องไง ต้องมีตัวเอง ต้องเดินกลับกับตัวเอง เวิร์คต่อดีมั้ยคะ สักอีกหน้าสองหน้า ส่งได้ละ ตามเว็บ ตรวจคำผิดนิสสส
-แหม่ม
14 may 2562
ขอบคุณที่ได้ผ่านคลาสพี่แหม่ม ทั้งๆ ที่วันนั้นไม่มีความพร้อมจะเขียนหนังสือกับเค้า
แค่รู้สึกว่าวันนึงที่หลายๆ สิ่งรอบตัวมันสำคัญมันนิ่งลง เราจะมีเวลานั่งลง เพื่อพูดคุยกับภาษาของตัวเอง เพื่อเขียนออกมาเพื่อเป็นเล่าเรื่องสำหรับผู้อ่านคนแรก คือตัวเอาเอง /ขอบคุณพี่แหม่มที่รักและดูแลเสมอมาครับ
Jakksky 19 Oct 2021 Bangkok
